به طور معمول زوج ها طی بارداری تغییراتی را در روابط میان فردی خود تجربه می کنند که یکی از آنها روابط جنسی است. این روابط در حاملگی می تواند تحت تاثیر عواملی قرار گیرد

از جمله عملکرد جنسی زوج ها پیش از بارداری و همچنین مفهوم روابط زناشویی در نظر زوجین، وضعیت سلامت جسمی و روانی و عوارض دوران بارداری، باورها و ویژگی های فرهنگی زوج ها، نحوه برخورد آنها با تغییرات فیزیکی زنان طی حاملگی و میزان ترس از صدمه به جنین. در بارداری محدودیت هایی برای روابط زناشویی وجود دارد که عبارت اند از: سابقه سقط یا تهدید به سقط یا زایمان زودرس، سابقه انقباضات خود به خودی رحمی، خون ریزی و یا پارگی زودرس پرده دور جنین، نارسایی دهانه رحم و همچنین تعداد زایمان های متعدد، چهار تا شش هفته آخر بارداری، سابقه فشارخون حاملگی و...

با وجود موارد بالا، اگر حاملگی طبیعی باشد و پزشک یا ماما مانعی برای زوج ها عنوان نکند روابط زناشویی بلامانع است و در سه ماهه سوم با نظر پزشکی که حاملگی را پیگیری می کند نیز می تواند ادامه یابد. هر چند در حاملگی به خصوص ماه های آخر باید وضعیت مناسبی در نظر گرفته شود که به شکم زن حامله فشاری وارد نیاید. پیش از این گفته بودم شاید بعضی خانم ها در حین بارداری به خصوص سه ماهه اول با کاهش میل جنسی روبه رو شوند که در برخی متون این مساله را به خستگی و تهوع ناشی از مراحل اولیه رشد جنین و جفت نسبت می دهند. در برخی از خانم ها این مساله درست به عکس اتفاق می افتد و منجر به افزایش تمایلات جنسی زن در سه ماهه اول می شود. به طور کلی اگر منعی برای رابطه زناشویی در بارداری نیست تعامل و تماس لازم است تا خانم ها در دوران بارداری با آرامش فکری و روانی خود، فرزند شادتری به دنیا بیاورند و پس از زایمان نیز زودتر به زندگی زناشویی خود بازگردند. پس از تولد فرزند نیز عموما ۴ تا ۶ هفته طول می کشد تا مادران بتوانند به زندگی عادی بازگردند.

دکتر غلامحسین قائدی / روانپزشک / عضو هیات علمی دانشگاه شاهد